[اى سالك طريق عبوديت‏] تا مهلت دارى در مصيبت خويش تفكر نما و تا تو را فرصت از دست نرفته، براى روز حسرت و پشيمانى و طول اقامت در روز قيامت و وحشت‏ هاى روز رستاخيز، خود را آماده و بسيج كن و بر نفس خويش كه در اين دنيا آن را به ناز و نعمت و خوشى و راحت عادت داده ‏اى و از عذاب و نقمت و سختى روز قيامت غافلش ساخت ه‏اى، گريان شو و بگو:

اى معبود من! و آقاى من! و مولاى من! به كدام يك از كارها به نزدت شكايت آوردم؟! و براى كدام يك از آن‏ها ناله كنم و گريان شوم؟!! آيا به درد و شكنجه و سختى آن بگريم؟! يا براى درازى و طول مدت بلاء بنالم؟! و يا از بيم مار و عقرب ضجه كنم؟! يا از زحمت زنجير و پتك ‏هاى آهنين فرياد آورم؟! شايد از اين انديشه كم، به هوش آيى و پند گيرى و به وسيله بازگشت و توبه راست و درست، براى سفرى كه در پيش دارى، توشه‏ اى برگيرى و خود را آماده و مهيا سازى و با كار نيك، كار زشت را نابود نمايى؛ همانا پروردگار، آمرزنده و دوستدار بنده خويش است و پادشاه مهربان و خوش پذيراى رعيت خود مى‏باشد. از بندگانش توبه را مى ‏پذيرد و نيكى اندك را به ثواب بسيار، جزا مى‏ بخشد، گناهان را مى ‏زدايد و كردارهاى زشت را به چندين برابر از كارهاى نيك تبديل مى ‏فرمايد.

المراقبات؛ ج 1 ص 11.

نوشته شده در پنجشنبه بیست و هفتم تیر ۱۳۹۲ساعت توسط دوستدار فاطمه (س)|